Kraj

Siedem lat temu, Przemek, sponiewierany pogłębiającą się chorobą oczu, a potem alkoholem, w krańcowej bezsilności woła w niebo: Boże, jeżeli istniejesz, to mi to udowodnij! 

Czytaj więcej...

Długo zastanawiałam się czy napisać o tym jak żyłam, bo wstydzę się mojego postępowania i tego, kim byłam. Życie moje było przykładem jak człowiek nie powinien żyć. Mówię „było”, bo wszystko uległo zmianie, i to nie wtedy, kiedy byłam wolną osobą, ale w więzieniu, kiedy już otrzymałam wyrok cztery i pół roku więzienia za rozboje. Ktoś pomyśli, że to spora odsiadka, a ja wiem, że gdybym się tu nie znalazła, już bym dziś nie żyła.

Czytaj więcej...

Wychowałam się w porządnej, katolickiej rodzinie. Zawsze uważałam się za osobę dobrą, miłą, uprzejmą, bez nałogów, uczącą się dobrze, mającą wysokie ambicje… Moje podejście do wiary i reLigi było zapewne takie same jak w większości polskich rodzin. Uważałam siebie za osobę wierzącą, ale nie mogę powiedzieć, że Bóg odgrywał najważniejszą rolę w moim życiu.

Czytaj więcej...

Moją pierwszą reakcją na wiadomość, że jestem chora było zwykłe ludzkie wycie, skulona pod ścianą, nie zgadzałam się na to, co mi niosło życie.

Byłam osobą „tradycyjnie wierzącą” – chodziłam do kościoła, klękałam i wstawałam, nie wierzyłam jednak ani w cuda, ani w Boga działającego realnie. Nie wierzyłam też w instytucję kościoła, w sakramenty, a największym problemem wiary było uwierzyć w zmartwychwstanie, nie tylko Jezusa, który żył kiedyś tam, ale przede wszystkim w to, że kiedyś i ja mogłabym tego doświadczyć. Moi współwyznawcy rzadko wierzyli w cuda, a najtrudniej przychodziło im uwierzyć w to, co jest sednem chrześcijaństwa.

Czytaj więcej...